In 2018 hadden we meer en ingewikkelder casussen. Bekijk ons jaaroverzicht.

Een psychische ziekte. De ggz. Dat is ver weg. Dat is voor een ander.
Maar soms is het plotseling heel dichtbij.
Dan beland je opeens in een onbekende wereld en moet je opeens erkennen dat de wereld minder maakbaar is, dan je dacht.
Dat overkwam mij ook en leverde mij heel veel ervaringen op.
Emoties, soms machteloosheid of boosheid.
Teleurstellingen, maar ook weer hoop.
Blijheid als je familielid uit een dal opkrabbelt.
Bewondering bij buitengewone betrokkenheid van behandelaars, die je ook leren om om te gaan met situaties.

Vanuit die ervaringen ben ik betrokken geraakt bij de Familieraad van Rivierduinen.
Voor het herstel van een client is een actieve betrokkenheid van zijn omgeving essentieel. Samen (client, behandelaar en naastbetrokkenen) zijn we sterker.
Bij het definieren van het familiebeleid kwam de aanstelling van de FVP ook automatisch aan de orde.
Toen ontstond mijn eerste contact met de LSFVP.
Mijn contacten met behandelaren zijn altijd goed geweest, maar als je langere tijd in een Familieraad zit en meer contacten hebt, dan merk je dat dit niet altijd het geval is.
Het feit dat een instelling dit herkent en voortdurend wil verbeteren is een eerste stap.
Dat Rivierduinen uiteindelijk ook een onafhankelijke, professionele FVP wilde aanstellen was voor ons als Familieraad een belangrijke mijlpaal.
En een aantal jaren later is het geen punt van discussie meer, maar zoals het hoort in een volwassen organisatie.
De wijze waarop de FVP hun werk gedaan hebben, hebben dit mogelijk gemaakt.

Dick de Lange

Maar de wereld verandert snel.
Ambulantisering. Nieuwe wetgeving. Verschuiving van taken naar gemeenten. Andere inzichten over behandeling. Sociale media met soms ongenuanceerde meningen over verwarde personen of excessen.
De rol van de FVP zal hierdoor mee veranderen.
Met mijn ervaringen als familielid wil ik hiervoor mijn bijdrage leveren voor de LSFVP, zodat we samen kunnen werken aan herstel en vertrouwen in de toekomst.

Wij zijn Titia zeer erkentelijk voor haar inzet in de negen (!) jaar dat zij bestuurslid was en wensen haar alle goeds. Zij blikt terug en vooruit in deze afscheidbrief:

Afscheid nemen noopt tot terugblikken. Wanneer begon ik ook weer precies als bestuurslid van de LSFVP? Ik vind de datum in een oud jaarverslag: 13 juli 2010. Ik ben inmiddels dus ‘over de datum’. Het bleek niet zo makkelijk nieuwe kandidaat-bestuurders te vinden. Maar 24 mei 2019 was echt mijn laatste bestuursvergadering, en gelegenheid tot kennismaken met twee nieuwe bestuursleden. Ik was verheugd over hun betrokkenheid en kennis van zaken.

In 2010 leidde de LSFVP een onzeker bestaan. Financiering was op projectbasis door het ministerie van VWS, René Borkus was interim-directeur en niet alle familievertrouwenspersonen (fvp’en) die verspreid over het land werkzaam waren, meestal in dienst van een instelling, zaten te wachten op aansluiting bij de nieuwe organisatie.

Titia Feldmann

René Borkus slaagde erin een basis van vertrouwen te leggen bij de fvp’en, bij het ministerie van VWS en bij de GGz instellingen. Toen de vooruitzichten positiever werden, kon een directeur worden aangesteld: Rob Jongejans en later kwam Toon Vriens als stafmedewerker. Nathalie Koeman was er in mijn beleving altijd al, als office manager die zorgde voor overzicht, rust en continuïteit.
De nieuwe directeur bracht waardevolle managementervaring mee uit een andere sector, maar begon zijn loopbaan in de ggz. Boeiend was het om te zien hoe Rob zich ontwikkelde tot een zeer betrokken leidinggevende, die door zijn grote inzet, door goed te luisteren, door er te zijn voor alle medewerkers en het gesprek aan te gaan, het vertrouwen wist te winnen van de fvp’en. Toon Vriens, die veel ggz-ervaring meebracht vanuit zijn Pandora-verleden, zette een (bij)scholingsprogramma op en organiseerde intervisiegroepen. Er kwam een methodiekboek tot stand, door gezamenlijke inzet van fvp’en en staf. Dit was de winnende formule, denk ik: we doen het samen, om gezamenlijk de professionele basis te versterken en de kwaliteit te borgen.

Als bestuurslid heb ik een paar landelijke themabijeenkomsten met fvp’en mogen meemaken. Een goede manier om inzicht te krijgen in wat het familievertrouwenswerk inhoudt, wat het betekent voor de naasten die er een beroep op doen en voor de professionals die het uitvoeren. Door de jaren heen heb ik de verandering waargenomen van fvp’en als professionele éénpitters naar fvp’en die elkaar bevragen en gezamenlijk staan voor de kwaliteit en de inhoud van hun werk.

Anno 2019 is er opnieuw sprake van een onzekere periode voor de LSFVP, nu door het marktdenken dat ook in de zorg is doorgedrongen en Europese regulering van die ‘markt’. Met de grote veranderingen in de geestelijke gezondheidszorg, waardoor steeds meer mensen buiten instellingen behandeld worden, lijkt het vanzelfsprekend dat het familievertrouwenswerk ook buiten de instellingen beschikbaar is. Invoering van de nieuwe wet Verplichte GGz, die voorziet in een grotere rol voor familie en naasten, onderstreept die vanzelfsprekendheid.
Verantwoorde uitvoering van het familievertrouwenswerk vraagt een grote mate van deskundigheid op complexe terreinen als specifieke wet- en regelgeving, kennis van zorg en zorgorganisatie, kennis van psychiatrische aandoeningen en inzicht in familierelaties, kennis van de (plaatselijke regionale) sociale kaart en inzicht in de specifieke rol van de familievertrouwenspersoon en de grenzen daarvan.

Onafhankelijkheid en kwaliteitsborging zijn grote goederen die bij de LSFVP veilig zijn en niet zomaar aan een ‘marktpartij’ kunnen worden overgelaten.
Vertrouwenswerk is gebaseerd op vertrouwen, van mensen in penibele, pijnlijke, soms in hun beleving wanhopige situaties. Dit vertrouwen moet niet beschaamd worden!